هنر من و بزرگترین هنر من:
فن زیستن در خویش. همین بود که مرا تا حال زنده داشت. همین بود که مرا از اینهمه دیگرها و دیگران بیهوده مصون می داشت.
هر گاه با دیگران بودم خود را تنها می دیدم. تنها با خودم، تنها نبودم اما، اما اکنون نمی دانم این "خودم" کیست؟ کدام است؟
هر گاه تنها می شوم گروهی خود را در من می آویزند که منم و من با وحشت و پریشانی و بیگانگی در چهره هر یک خیره می شوم و خود را نمی شناسم! نمی دانم کدامم؟
می بینی که چه پریشانی ها در بکاربردن این ،این ضمیر اول شخص دارم، متکلم! نمی دانم بگویم از اینها من کدامم یا از اینها من کدام است؟ پس آنکه تردید می کند و در میان این "من" ها سراسیمه می گردد و می جوید کیست؟ من همان نیستم؟ اگر آری پس آنکه این من را نیز هم اکنون نشانم می دهد کیست؟
اوه که خسته شدم! باید رها کنم. رها میکنم اما چگونه می توانم تحمل کنم؟
تا کنون همه رنج تحمل دیگران را داشتم و اکنون تحمل خودم رنج آورتر شده است.
می بینی که چگونه از تنهایی نیز محروم شدم؟!
برگرفته ازهبوط در کویر زنده یاد دکتر شریعتی
می خواهم بمیرم،
می خواهم یک میلیارد بار بمیرم،
ودر جهانی برخیزم که همسایگان یکدیگر را بشناسند و مردم همه رنگها را دوست بدارند.
می خواهم در جهانی برخیزم که عشق به قیمت لبخند باشد.
مردان نمیرند،
زنان نگریند،
وهمه کودکان ، پدران خود را بشناسند.
عدالت باغی باشد،
که مردم در آن ،
سیبهای یکسان بخورند، یکسان زندگی کنند ، و یکسان بمیرند.
می خواهم در جهانی بر خیزم که هیچ انسانی ، بیش از یک بار نمیرد.